mijn oom is overleden

Gisterochtend is mijn oom Ramon helaas niet uit de narcose gekomen op de leeftijd van 63 jaar na een inwendige bloeding en een zeer riskant maar technisch goed uitgevoerde operatie, zijn hart heeft de operatie niet kunnen doorstaan. Ik ben in het ziekenhuis geweest en heb de uitslag van de operatie afgewacht en was zo blij dat dit ok was. De doktor was kundig net 2 maanden werkzaam in Suriname. Ik heb wel gezien en ervaren dat de medische wereld anders in elkaar steekt. Eerst was sprake van denguue, toen ziekte van Weil, uiteindelijk is Salmonella geconstateerd. Toen hij een inwendige bloeding kreeg was de familie aanwezig die dit constateerde en hij moest met spoed geopereerd worden.
Ik herinner me nog hoe blij hij was om me te zien, er waren veel gemeenteleden aanwezig dus ik heb het kort gehouden met de gedachte om na de LFL training hem te bezoeken helaas is hier geen tijd meer voor en dat spijt mij. Zijn broer en zus komen morgen via Curacao aan in de nacht om de begrafenis bij te wonen. Ik maak me zorgen om mijn andere oom die al een maand in het ziekenhuis verblijft, hij is in goede handen maar de medische wereld is beperkt, er bestaan geen medische co-ordinatoren en er zijn bijvoorbeeld geen maag, lever, darmspecialisten. Dit kennen ze hier niet en alles wordt dan door een internist beoordeeeld. De specialistische kennis is dus beperkt hier. Nog een punt van verbetering, voor mijn oom Ramon te laat maar een internetverbinding en meetings via de computer om internationale specialisten te consulteren zou reeds een verbetering zijn.
De ziekenhuizen zijn ook zo verouderd en het is geen pretje om in een lage klasse te liggen. Elk mens heeft recht op dezelfde humane behandeling. De kennis van de patient is ook beperkt en daardoor heerst er angst voor in onze ogen zeer eenvoudige ingrepen zoals bijv. dotteren. De doktoren communiceren veelal op een autoritaire manier zonder goed uit te leggen aan de patient wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren.